Bir zamanlar, soğuk kış günleri sona ermişti. Karlar eriyip toprak yavaşça ısınıyordu. Rüzgarın hafif esintisi, ağaçların dallarını sallıyordu. Baharın uyanışıydı.

Küçük bir çiçek, toprak altında sessizce bekliyordu. Kökleriyle toprağa sarılmış, güneşin sıcaklığını hissediyordu. Bir sabah, hafif bir çatlakla toprak yüzeyine doğru yükseldi. İlk yaprağı gökyüzüne doğru uzandı. Baharın gelişiyle birlikte çiçekler açmaya başladı.

Baharın renkleri her yeri sardı. Mor, pembe, sarı ve beyaz çiçekler, baharın coşkusunu kutluyordu. Kuşlar şarkı söylüyor, arılar çiçeklerin arasında dolaşıyordu. Ağaçlar yeşermeye başlamış, yaprakları hafifçe rüzgarla oynuyordu.

İnsanlar da baharın gelişini kutluyordu. Parklarda piknik yapılıyor, çocuklar koşup oynuyor. Bahar temizliği yapılıyor, evler boyanıyor. Herkes, kışın soğuğundan kurtulmanın mutluluğunu yaşıyor ve böylece baharın uyanışıyla birlikte her şey yeniden canlandı. Doğa, rengarenk bir hal aldı. İnsanlar, baharın güzelliklerini doyasıya yaşadı. Çiçekler, kuşlar, ağaçlar ve insanlar, baharın büyülü dünyasında bir araya geldi.

Ve bir şiir duyuldu bu bahar mutluluğundaki insanların dilinde

Baharın hafif esintisiyle,

Toprak uyanır uykusundan.

Çiçekler başlar açmaya,

Renk renk, gülümseyerek.

Ağaçlar yeşerir dallarında,

Yeni yapraklarla dans eder.

Kuşlar şarkı söyler gökyüzünde,

Rüzgar onları taşır diyarlara.

Gökyüzü mavisi daha berrak,

Güneş gülümser yeryüzüne.

Her yerde bir umut ve bir doğuş,

Baharın büyülü dokunuşuyla.