Dürüst olalım derken sahteliğe düşüyoruz.

Kendimize rağmen medenileşecek durumumuz yok.

Bir insanın hayatı her şeyi alt üst edecek nitelikte olmalıdır, her şeyi sorgulama konusu etmelidir.

Kendisi görmeyen birinin bir başkasının gözünü açması nasıl mümkün olabilir?

HALKIMIZ BELKİ DE DÜNYANIN EN KADERCİ HALKI.

Alın yazısı gibi şaibeli bir metafizik kavramlardan medet ummak, hayıtı cehenneme çevirmektir. Bu tam da bir kurbanlık ideolojisidir.

Bir insanın medenileşebilmesi için o elma metaforu üzerine işlenmiş olan metafizik yaralarından kurtulması gerekir. Yoksa medenileşmek ediğimiz şey bir kaosun üretimidir.

KENDİNİ KADERİYLE YARALAYAN BİR TOPLUMUN ACISI İNANCI KADARDIR. O, büyük ama çok da yapay sözlerin esiridir.

Bakın: Çürümenin başlangıcı kendi kökünün kendi kaderine bağlı olduğunu sanan zavallıların gözyaşlarıyla yanaklarını çürütmeleri üzerine başlar.

İbadetler üzerinden anlaşılamamış sözlerle gerçekleştirilen zikirlerle biriktirilen tanrı Şeytan’a dönüşür.

Ah, çocukluğu mutlu geçmemiş toplumlar, nasıl medenileşebilir ki?

Medenileşmek bir yükten kurtulmak olsaydı bunu çoktan başarabilirdik.

Hayır. Elbette karamsar değilim ama şeditim ve bu da kör kütük sarhoş bir medenileşmek karşısında beni güçlü kılıyor.

Sistem daima totaliterdir ve şu denetleyici der ki: Sisteme uy!

Oysa insanı sistem dışı, parça halindeki düşünce özgür kılar ve sistem karşıtı yapar.

Çelişkiye izin vermek veya çelişkiyi bizzat üretmek gerekir.

Çelişki farklı tecrübelerden gelir ve bunlar hakiki deneyimlerdir. Bu deneyimleri yaşamadan MEDENİLEŞMEK BİR CEHENNEM İNŞA ETMEKTİR.

Yapılandırılmış, normatif olan hemen her şey bir facianın eşiğinden devşirilmiş, bir başka facianın da davetiyesidir.

Bizi tehdit etmeyen her şey bizim katilimizdir.