Belki de önce savunma haklarını aldık önce insanların elinden.

Ayıplayarak, küçümseyerek, aklı kutsallaştırarak, duyguları bir kir gibi keseleyerek vücutlarından atmadan mükemmel bir insan olamayacaklarını söyleyip durduk. Sevmek, aşk, vicdanlı olmak, üzülüp ağlamak, acı çekmek alt sınıflara mahsus duygulardı.

Ölen ineğine üzülen köylü olamazdık.

Böyle mi başladı duyguların tıbbileştirilmesi?

Evvel zaman içinde pek çok yaramaz çocuk vardı, bazı yetişkinler sadece utangaç değil, ürkekti ve saçları dökülen erkekler şapka giyer, adet günlerinde kadınlar kimseye görünmek istemezdi. Şimdi bütün bunlara birer ad kondu ve hastalık ilan edildi.

Adlar, tanı kriterleri ve her geçen gün daha da genişleyip çeşitlenerek zenginleşen tedavi yöntemleri.

İnsanlar artık şaşırmadıklarını söylüyorlar. Hayret etmediklerini de söylüyorlar.

Kimse için üzülemezlermiş.

“Ölen ölür kalan sağlar bizimdir.”

Her duygunun bir karşılığı yok artık, her duygu bir arıza ve onu tamir edecek bir insan mutlaka var. Neye, nasıl, ne için, ne kadar sevinip üzüleceğimize, yasımızı nasıl geçireceğimize kadar ir dizi uzman var hayatımızda.

“Şu kadar üzülmelisin!”

“Böyle yapmamalısın!”

Hayatın sürdürülebilirliği artık bir takım adlar altında uzmanlara emanet. “Modernite aptallıktır, modern insan aptaldır” diye yazmıştım. Tepki almıştım. Sonra durumu anlatınca insanlar hak verdiler.

“Şuraya girme!”

“Bunu yapma!”

“Şunu yeme, bunu içme… Sağlıklı yaşaman için… Akıl sağlığını koruman için… Başarı için… Kazanman için… Mükemmel olman için…” Bizi delirten uzmanlar bizi tedavi etmeye çalışıyorlar. Her halükarda kazanan da onlar. E bize de o zaman ne düşer:

Kolay gelsin.

Uzun lafın kısası olmaz: Bizi olumlayan hatalarımızdır.